«عصر طلایی» پرواز واقعاً چگونه بود

(سی ان ان) – کوکتل‌ها، پنج وعده غذایی، خاویار که از مجسمه‌های یخی سرو می‌شود و جریان بی‌پایان شامپاین: زندگی در هواپیماها در «عصر طلایی سفر» کاملاً متفاوت بود، دوره‌ای از دهه 1950 تا 1970 که به خاطر زرق و برق‌اش به یاد می‌آید. و لوکس

این مصادف بود با طلوع عصر جت، که توسط هواپیماهایی مانند دنباله‌دار دی هاویلند، بوئینگ 707 و داگلاس دی سی-8، که در دهه 1950 برای اولین خدمات برنامه‌ریزی شده فراآتلانتیک، قبل از معرفی ملکه استفاده می‌شدند، آغاز شد. آسمان‌ها، بوئینگ 747، در سال 1970. پس واقعا حضور در آنجا چگونه بود؟

گراهام ام. سیمونز، مورخ و نویسنده هوانوردی می گوید: «سفرهای هوایی در آن زمان چیز خاصی بود. “این لوکس بود. صاف بود. سریع بود.

“مردم به خاطر آن لباس می پوشیدند. کارکنان به معنای واقعی کلمه لباس های مد لباس بالا می پوشیدند. و فضای بسیار بیشتری وجود داشت: زمین صندلی — این فاصله بین صندلی های هواپیما است — احتمالاً 36 تا 40 اینچ است. اکنون به 28، زیرا آنها افراد بیشتری را در کشتی جمع می کنند.”

دوران طلایی

کباب یکشنبه برای مسافران درجه یک در BOAC VC10 در سال 1964 حک شده است.

خط هوایی: سبک در 30000 فوت/کیث لاوگرو

با توجه به اینکه تعداد مسافران تنها کسری از آنچه امروز هستند و کرایه‌ها برای هر کسی غیر از ثروتمندان بسیار گران است، خطوط هوایی نگران نصب صندلی‌های بیشتر نبودند، بلکه نگران امکانات رفاهی بیشتر بودند.

سیمونز می افزاید: «شرکت های هواپیمایی پروازهای خود را به عنوان وسیله حمل و نقل مجلل بازاریابی می کردند، زیرا در اوایل دهه 1950 با کشتی های مسافربری مقابله می کردند.

“بنابراین فضاهای استراحت وجود داشت و امکان چهار، پنج یا حتی شش وعده غذا وجود داشت. المپیک ایرویز در کابین های درجه یک کارد و چنگال با روکش طلا داشت.

“برخی از خطوط هوایی آمریکایی برای کمک به مسافران در گذراندن وقت، نمایش مد در راهرو برگزار کردند. در یک مرحله، صحبت از قرار دادن پیانوهای بزرگ بچه در هواپیما برای ارائه سرگرمی شد.”

افرادی مانند کریستین دیور، شانل و پیر بالمین به ترتیب با ایرفرانس، المپیک ایرویز و سنگاپور ایرلاینز برای طراحی لباس خدمه همکاری می کردند.

مهماندار بودن – یا مهماندار بودن، همانطور که تا دهه 1970 به آنها گفته می شد – یک شغل رویایی بود.

طراح و نویسنده کتاب «ایرلاین: سبک در 30000 فوت، کیت لاوگروو» می‌گوید: «خدمه پرواز وقتی از ترمینال عبور می‌کردند، در حالی که چمدان‌هایشان را حمل می‌کردند، شبیه ستاره‌های راک به نظر می‌رسیدند.» آنها بسیار شیک بودند و همه بودند. یا خوش تیپ بود یا زیبا.”

بیشتر مسافران سعی می کردند از آن پیروی کنند.

نگرش آرام

پان امریکن ورلد ایرویز شاید نزدیکترین خطوط هوایی با «عصر طلایی» باشد.

آرشیو ایوان دیمیتری/مایکل اوچس/گتی ایماژ

لاوگرو، که در دهه 1960 به همراه خانواده خود پرواز را آغاز کرد، می افزاید: “مثل رفتن به یک مهمانی کوکتل بود. ما یک پیراهن، کراوات و یک ژاکت داشتیم، که اکنون مسخره به نظر می رسد، اما در آن زمان انتظار می رفت.” صندلی های کلاس چون پدرش در صنعت هواپیمایی کار می کرد.

وقتی با جمبو جت پرواز می‌کردیم، اولین کاری که من و برادرم انجام می‌دادیم این بود که از پله‌های مارپیچ به بالای عرشه بالا برویم و در سالن کوکتل بنشینیم.»

«این نسلی است که در آن شما سیگار می کشید و الکل رایگان خواهید داشت.

«نمی‌خواهم کسی را به دردسر بیاندازم، اما در سنین جوانی از ما قبل از شام یک شری سرو می‌شدند، سپس شامپاین و بعد از آن شاید یک غذای گوارشی، همگی زیر سن نوشیدن.

با وجود اینکه چند ساعت در این بدنه گیر کرده بودی، حس آزادی باورنکردنی وجود داشت.»

به گفته لاوگرو، این نگرش آرام به امنیت نیز کشیده شد.

او می‌گوید: «خیلی کم بود. ما یک بار با یک پرنده حیوان خانگی از بریتانیا به خاورمیانه رفتیم که مادرم آن را در یک جعبه کفش به عنوان چمدان دستی سوار کرد.

او دو سوراخ در بالای آن ایجاد کرد تا پرنده کوچولو بتواند نفس بکشد. وقتی غذای سه وعده‌ای را برای ما آوردند، تزئین کاهو را از روی کوکتل میگو برداشت و روی سوراخ‌ها گذاشت. پرنده آن را مکید. امنیت- عاقلانه، من فکر نمی‌کنم امروز بتوانید از پس آن بربیایید.”

‘خدمات بی عیب و نقص’

مهماندار هواپیمای پان ام در کابین درجه یک هواپیمای بوئینگ 747 شامپاین سرو می کند.

تیم گراهام/گتی ایماژ

شرکت هواپیمایی که اغلب با عصر طلایی سفر همراه است، Pan Am است، اولین اپراتور بوئینگ 707 و 747 و پیشرو صنعت در مسیرهای بین اقیانوسی در آن زمان.

جوآن پولیکاسترو، مهماندار سابق هواپیما که از سال 1968 تا انحلال آن در سال 1991 با شرکت هواپیمایی کار می کرد، می گوید: «کار من با Pan Am از همان روزی که شروع کردم یک ماجراجویی بود.

“هیچ مقایسه ای بین پرواز برای Pan Am و هیچ ایرلاین دیگری وجود نداشت. همه آنها به آن نگاه کردند.

“غذا فوق العاده بود و خدمات بی عیب و نقص. ما قوهای یخی در کلاس اول داشتیم که خاویار را از آن سرو می کردیم و ماکسیمز پاریس. [a renowned French restaurant] غذای ما را تهیه کرد

پولیکاسترو به یاد می آورد که چگونه مسافران پس از سرو غذا به سالنی در جلوی فرست کلاس “برای نشستن و گپ زدن” می آمدند.

پولیکاسترو می‌گوید: «بسیاری از مواقع، ما هم همین‌جا می‌فروشیم و با مسافرانمان چت می‌کنیم. امروز مسافران حتی به اینکه چه کسی در هواپیما است توجه نمی‌کنند، اما در آن زمان، این تجربه بسیار اجتماعی و مؤدبانه‌تر بود. که قبل از بازنشستگی در سال 2019 به عنوان مهماندار هواپیما با دلتا کار می کرد.

سوزی اسمیت، که از سال 1967 نیز مهماندار هواپیمای پان ام بود، به یاد می آورد که لحظاتی را با مسافران در سالن به اشتراک گذاشت، از جمله افراد مشهوری مانند بازیگرانی مانند وینسنت پرایس و راکل ولش، مجری والتر کرونکیت و پرنسس گریس موناکو.

دنیای مجلل

هنگام پرواز با خطوط هوایی سابق آمریکایی Trans World Airlines (TWA) در سال 1955، به مسافران بوفه در یک صورت فلکی Super Lockheed ارائه می شود.

Mondadori از طریق Getty Images

سالن طبقه بالا در بوئینگ 747 در نهایت با یک اتاق غذاخوری جایگزین شد.

اسمیت می‌گوید: “ما میزها را با سفره چیدیم. خیلی عالی بود.” مردم نمی‌توانستند برای بلند شدن و فرود در آنجا بنشینند، اما برای صرف شام به بالا رفتند.

خدمات درجه یک برازنده یک رستوران بود.

او توضیح می دهد: «ما با کاناپه شروع کردیم، سپس با یک گاری با پیش غذا بیرون آمدیم که شامل خاویار بلوگا و فوی گراس بود. «بعد از آن یک گاری با یک کاسه سالاد بزرگ داشتیم و قبل از سرو آن را خودمان مخلوط کردیم.

«بعد همیشه نوعی کباب بود، مثل شاتوبریاند یا قفسه گوشت بره یا رست بیف، و در هواپیما به صورت خام می آمد و ما آن را در غذاخوری می پختیم.

“ما آن را روی گاری دیگری بیرون آوردیم و در راهرو حک کردیم. اما علاوه بر آن حداقل پنج غذای دیگر، یک گاری پنیر و میوه و یک گاری دسر داشتیم. و شامپاین کریستال یا Dom Perignon را سرو کردیم.”

در اقتصاد هم اوضاع خیلی بد نبود.

اسمیت می‌گوید: «غذا در ظرف‌های آلومینیومی داخل هواپیما می‌آمد و ما آن‌ها را می‌پزیم و همه را می‌پزیم». «سینی‌ها بزرگ بودند و با لیوان‌های واقعی عرضه می‌شدند.

“اگر ما یک پرواز صبحانه داشتیم، آنها سوار تخم‌مرغ‌های خام می‌شدند و ما باید آنها را در یک ترین نقره‌ای می‌شکستیم و هم می‌زنیم، کره را آب می‌کردیم و با سوسیس یا هر چیز دیگری که داشتیم می‌پزیم.”

مسافران علاوه بر لباس پوشیدن، چمدان دستی زیادی نداشتند.

اسمیت می افزاید: «وقتی برای اولین بار شروع کردم، چیزی به نام چرخ روی چمدان وجود نداشت. «ما همیشه آنها را چک می‌کردیم و سپس یک کیف حمل‌ونقل در هواپیما حمل می‌کردیم.

سطل های بالای سر هم وجود نداشت. تنها چیزهایی که می توانستید آنجا قرار دهید کت و کلاه بود. مردم فقط یک چمدان به همراه داشتند که زیر صندلی جا می شد.

همه چیز عالی نبود استعمال دخانیات در هواپیما مجاز بود و کابین‌ها را به شدت پر می‌کرد تا خدمه پرواز را ناامید کند. از دهه 1980 به تدریج ممنوع شد.

با عشق به یاد آورد

یک “Slumberette” درجه یک در صورت فلکی لاکهید، در اوایل دهه 1950.

خط هوایی: سبک در 30000 فوت/کیث لاوگرو

بسیاری از خطوط هوایی برای استخدام خدمه پرواز الزامات فیزیکی سختی داشتند که باید اندام لاغری داشته باشند یا در خطر اخراج بودند.

ایمنی به خوبی امروز نبود: به عنوان مثال، در ایالات متحده، 5196 تصادف در سال 1965 در مقایسه با 1220 تصادف در سال 2019، و نرخ مرگ و میر 6.15 در هر 100000 ساعت پرواز در مقایسه با 1.9 بود، طبق اداره آمار حمل و نقل. .

هواپیماربایی معمول بود: تنها در سال 1969 بیش از 50 مورد بود. کرایه ها نیز بسیار بالاتر بود. به گفته سایمونز، یک بلیط پرواز فرا اقیانوس اطلس در اوایل دهه 1960 حدود 600 دلار هزینه داشت که با پول امروزی حدود 5800 دلار است.

با این وجود، نوستالژی برای این دوره بسیار زیاد است و به طور خاص Pan Am هنوز به عنوان اوج تجربه سفر هوایی با علاقه یاد می شود.

این شرکت هواپیمایی در سال 1991، زمانی که عصر طلایی مدت‌ها پس از آن که مقررات زدایی راه را برای یک هوانوردی تجاری کمتر پر زرق و برق، اما در دسترس‌تر از دهه 1980 هموار کرده بود، مرده بود، منحل شد.

این سازمان از طریق سازمان‌هایی که کارمندان سابق شرکت را متحد می‌کنند، مانند World Wings، یک انجمن بشردوستانه از مهمانداران سابق هواپیمای Pan Am، که اسمیت و پولیکاسترو هر دو به آن تعلق دارند، زنده می‌ماند.

اسمیت می گوید: “Pan Am یک بریدگی بزرگتر از بقیه بود. ما همیشه یونیفرم های بسیار باکلاسی داشتیم. آنها سعی نمی کردند ما را به عنوان شیء جنسی معرفی کنند. و کار بسیار سخت بود، اما با ما مانند خانواده سلطنتی رفتار می شد.”

ما در هر توقف زمان فوق‌العاده‌ای داشتیم. ماجراهای زیادی داشتیم.»