دبسونت با تاکید بر قطعات تاریک تر موزیکال، گفت، مانند ترس و تنهایی که الیور یتیم تجربه می کند، به جای جمع کردن، موضوع تفریق است. بدون مجموعه‌های دقیق یا تعداد نمایش‌های متوقف‌شده، عناصر کمتری برای منحرف کردن توجه مخاطب از سخنان بازیگران رقابت می‌کنند.
او گفت، اما تولید نیازی به تقویت تاریکی با نورپردازی پیش‌بینی یا دستگاه مه‌افکن نداشت – تاریکی از قبل در متن دیکنز، و در کتاب، موسیقی و اشعار بارت وجود دارد.
او گفت: “ما سعی می کنیم این کلمات با این باور شنیده شوند که پیچیدگی در خود غزل است.”
او گفت که یکی از نمونه ها آهنگ اصلی «الیور!» است، آهنگی که برای بسیاری، حتی آنهایی که این نمایش را ندیده اند، به خاطر آهنگ پر روحیه اش آشناست.
دبسونت گفت: «این آهنگ واقعاً مهیج است، اما اشعار واقعی عبارتند از:
یک راه پله تاریک، نازک و پیچ در پیچ وجود دارد
بدون هیچ نرده ای
که ما او را پایین می اندازیم و از سوسک ها به او غذا می دهیم
در قوطی سرو می شود.
این نمایش بسیاری از عناصر سبک تر موزیکال را حفظ می کند. هر آهنگی از تولید اصلی برادوی باقی مانده است، از جمله اعداد پرشور مانند “I’d Do Anything” و “You’ve Got to Pick a Pocket or Two.” سکانس رویایی “غذا، غذای باشکوه” با تصوراتش از سوسیس و خردل، ژله و کاسترد. و 20 نوازنده دیگر که همگی دانش‌آموزان مدارس دولتی نیویورک هستند، برای «خودت را در نظر بگیر» روی صحنه به شرکت خواهند پیوست.
دبسونت گفت: «نمایش فوق‌العاده چالش‌برانگیز است – خشونت خانگی، رفتار با کودکان در آن زمان به طور کلی واقعاً دلخراش است. “و با این حال، این شادی در مورد این اعداد وجود دارد.”
