هفته گذشته، همان مجلس نمایندگان تنسی که در برابر اخراج یک عضو جمهوری خواه متهم به تجاوز جنسی به سه دختر نوجوان مقاومت کرده بود – و ضبط شده بود که از یکی از آنها عذرخواهی می کند و هرگز مشخص نمی کند برای چه چیزی – دو نماینده جوان سیاه پوست را اخراج کرد. تخلف آنها؟ با اعتراض به ناسازگاری اتاق در مورد قانون اسلحه، روند رسیدگی را متوقف کنید.
نمایندگان ایالتی جاستین جونز و جاستین پیرسون با نماینده گلوریا جانسون، یک زن سفیدپوست همراه شدند و شعار «نه اقدامی، نه صلح» سر دادند – از قانونگذاران خود خواستند که در پی تیراندازی دسته جمعی در اواخر ماه مارس در مدرسه میثاق نشویل اقدام کنند. آنها به زودی به عنوان تنسی سه شناخته شدند.
جمهوریخواهان که از اکثریت فوق العاده در هر دو مجلس قانونگذاری ایالتی برخوردارند، خشمگین بودند. به نوعی، این – این – از خط عبور کرده بود.
چندین قانونگذار به طرز مضحکی، نقض قوانین مجلس نمایندگان معترض را با قیام مرگبار ژانویه مقایسه کردند. 6، 2021، که در آن گروهی از مردم حامی دونالد ترامپ به ساختمان کنگره آمریکا یورش بردند، اموال عمومی را تخریب کردند و به پلیس حمله کردند تا روند دموکراتیک را از مسیر خارج کنند.
هنگامی که رای اخراج داده شد، جونز و پیرسون حذف شدند، اما جانسون در امان ماند.
این جمهوری خواهان خواهان بازپرداخت بودند. آنها می خواستند این اعضای سیاه را به پاشنه بیاورند. آنها می خواستند قدرت ضرب المثل ضرب المثل را نشان دهند: شرمساری عمومی، نشان دادن تسلط و تلاش برای تسلیم کردن.
نکته اصلی آنها بحث کنترل اسلحه یا حتی دستور در مجلس قانونگذاری نبود. این تلاشی برای ساکت کردن مخالفان بود.
بر اساس گزارش تایمز، اخراج از مجالس ایالتی در تاریخ آمریکا نادر بوده است و اکثر موارد مربوط به “قانونگذاران ایالتی است که با اتهامات جنایی یا اتهامات سوء رفتار جنسی مواجه شده اند.”
اما شهوت جمهوریخواهان برای انتقام جویی و بداخلاقی نه تنها شکست خورد، بلکه نتیجه معکوس هم داد. از نشان خود شهید ساختند. مردم در تنسی و سراسر کشور از شدت رفتارشان با قانونگذاران دیگر، وقاحت نهفته در موضوع خشونت با اسلحه و نمادهای نژادی اجتناب ناپذیر آن خشمگین شدند.
قانونگذاران اخراج شده به دلایل مشهور تبدیل شدند. به جای اینکه خفه شوند، صدایشان تقویت شد.
روز دوشنبه، شورای متروپولیتن نشویل به اتفاق آرا به بازگرداندن جونز رای داد و او را تا انتخابات بعدی به کرسی خود منصوب کرد و او پس از ادای سوگند به مجلس قانونگذاری بازگشت. او در حالی که مشتش را به نشانه مخالفت بلند کرده بود، به کف مجلس رفت. این احتمال وجود دارد که پیرسون نیز با رای گیری هیئت کمیسران شهرستان شلبی در ممفیس در روز چهارشنبه به سمت خود بازگردد.
اما مدت ها قبل از تنسی سه، “اصل 33” از جورجیا وجود داشت. در سال 1868، یکی از اولین انتخابات پس از جنگ داخلی، بیش از 12 مرد سیاهپوست به عضویت مجلس قانونگذاری جورجیا انتخاب شدند و برخی از اولین قانونگذاران ایالت سیاه پوست در این کشور شدند. هنگامی که مجمع عمومی تشکیل شد، اکثریت سفیدپوست به سرعت اعضای سیاهپوست را بدون هیچ جرمی غیر از نژادشان اخراج کردند. خشم ملی در مورد این حرکت وجود داشت. کنگره به دلیل اخراج نمایندگان گرجستان از تعیین کرسی نمایندگان خودداری کرد. و مانند تنسی در حال حاضر، ایالت در نهایت مجبور شد تا اعضای سیاهپوست اخراج شده را مجدداً براند.
این واقعیت که قانونگذاران ایالت سیاه اکنون با همان تهدیدی روبرو هستند که قانونگذاران ایالت سیاه در بیش از 150 سال پیش، به همان اندازه واضح است که می توان از وضعیت کشور ما در حال حاضر و میزان قهقرایی که بسیاری از سیاستمداران جمهوری خواه سعی در ایجاد آن دارند، ترسیم کرد.
عدم تمایل قانونگذاران جمهوری خواه به رویارویی با مشکل خشونت با اسلحه ممکن است جرقه باشد، اما مشکل گسترده تری که جاستین ها و همکاران دموکرات آنها به چالش می کشند، چرخش ضد دموکراتیک تنسی است – چرخشی که نمادی از حزب جمهوری خواه گسترده تر است، که اکنون با انرژی به وجود آمده است. انکار انتخابات، ترس از «جایگزینی» نژادی و مقاومت در برابر چشم انداز فرهنگی که به سرعت در حال تغییر است.
همچنین یک مسئله در بازی وجود دارد که به اندازه کافی مورد توجه قرار نمی گیرد: تلاش قانونگذاران جمهوری خواه برای از بین بردن قدرت شهرهای بزرگ – و دموکرات – در ایالت های خود.
در حالی که ایالت های جنوبی ممکن است اکثریت سفیدپوستان باشند و اکثراً تحت کنترل جمهوری خواهان باشند، شهروندی شهرداری های اصلی جنوب به طور نامتناسبی سیاه پوست است. پیرسون نماینده ممفیس است که اکثریت سیاهپوست هستند و جونز نماینده نشویل است، جایی که درصد جمعیت سیاهپوست به طور قابل‌توجهی بیشتر از کل ایالت است.
قوه مقننه تحت سلطه جمهوری خواهان تنسی، که ظاهراً از این واقعیت آزرده شده است، به دنبال خنثی سازی سیاسی این حوزه ها بوده است.
یکی از راه‌هایی که این امر آشکار شد این است که جمهوریخواهان لوایحی را برای اعمال کنترل خود بر هیئت‌های حاکمه فرودگاه نشویل، استادیوم نیسان، آرنا بریجستون و دیگر مکان‌های دیدنی شهر موسیقی ارائه کردند، همانطور که تنسی در فوریه گزارش داد. در ماه مارس، مجلس قانونگذاری تنسی تصویب شد و فرماندار جمهوری خواه آن، قانونی را امضا کرد که اعضای شورای متروپولیتن نشویل را به نصف کاهش داد. این قانون به‌عنوان تلافی رای شورا علیه میزبانی کنوانسیون ملی جمهوریخواهان در سال 2024 تلقی می‌شد، قانونی که هیئتی از قضات این هفته – حداقل فعلاً آن را مسدود کردند.
شور ضد دموکراتیک، قدرت لجام گسیخته و عطش انتقام جویی، حزب جمهوری خواه امروز را تعریف می کند. در واقع، ترامپ، رهبر بالفعل حزب، اخیراً اعلام کرد: “من تاوان شما هستم.”
قانونگذاران و فرمانداران جمهوری خواه این اصل را در شکل خودکامگی فدرالیستی به کار گرفته اند. اخراج جاستین ها نمونه ای از این موارد است – نشانه ای از یک بیماری گسترده، خطرناک و وحشتناک.
